ဗုဒၶ

[b][font=&quot][url=http://www.polysolve.com/index.php/1010110A/9b104c99e3384ef9488adb3f07f7f443356b8a1654f7412badc5ef9c4e7da78ffedf439e2a09869faa764a81b333154de2da22a7bcaec619416]ဗုဒၶ[/url] [/font][/b]




[font=&quot]အစြဲအလန္းကင္းကင္းနဲ႔ ေျပာေႀကးဆုိရင္
ဗုဒၶပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဟာဝီရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သခင္ေယရႈပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးဟာ ယေန႔ေခတ္အခါမွာသာ
ေပၚေပါက္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အခုလုိ အဖြ႔ဲအစုေခါင္းေဆာင္၊ သီးျခားဘုံသား၊ ပုဂၢလိကအသင္းအပင္းတစ္ခုရဲ႕
အကုိးကြယ္ခံ၊ မဟာတန္ခုိးရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာမယ္မထင္ပါဘူး။ အမွန္တရားကုိ ရွာေဖြတင္ျပသူ၊
လူ႔ေဘာင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဦးစီးတည္ေဆာက္ေပးသူ၊ ကမၻာ့အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား အျဖစ္ျဖင့္သာ
ေနရာရႀကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူတုိ႕ေျပာတဲ့တရားထက္ ပုဂၢဳိလ္ေရး
ကုိးကြယ္မႈကုိပဲ ေရွးတန္းတင္လာသူေတြႀကာင့္ မိမိတုိ႔ သေဘာက်ရာ သေဘာက်ရာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ
မိမိတုိ႔အလုိက် (ျပိဳင္ဆုိင္လုိျခင္းနဲ႔ အလြန္အားကုိးလုိျခင္းတုိ႕ေႀကာင့္) ဖူးဖူးမႈတ္ရင္းက
ဘုရားေတြဟာ အလြန္ႀကီး၊ အလြန္က်ယ္၊ အလြန္ျမင့္၊ အလြန္ျမတ္ေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားႀကျပီး
လူမ်ားစု လက္လွမ္းမမီနုိင္ ျဖစ္ကုန္ႀကပံုရပါတယ္။

ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ ဘုရားေတြကုိ အဆင့္ေလွ်ာ့ခ်ပစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ခပ္လြယ္လြယ္ ထင္သြားႀကမလားပဲ။
တကယ္က သူတုိ႔ ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကုိ ေလ့လာႀကည့္ရုံနဲ႔တင္ သူတုိ႔ဟာ
အဆင့္ေလွ်ာ့ခ်လုိ႔ မရတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆုိတာ ထင္ရွာျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ျပီး
အခုလုိမ်ိဳး အစြဲအလန္းကင္းကင္းနဲ႔သာ ဘုရားေတြကုိ နားလည္လက္ခံခဲ့ႀကမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ
ဒီထက္ပုိမုိ (အျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔) ေလးစားစရာေကာင္းေသာသူမ်ားပင္ ျဖစ္လာနုိင္ျပီး သူတုိ႔ရဲ႔
ဓမၼေတြဟာလည္း ကမၻာ့လူသားထုႀကားမွာ အခုထက္ပုိျပီး စူးရွထက္ျမက္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကုိ စတင္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သူကုိ ဘုရားလုိ မကုိးကြယ္ေပမယ့္ သူေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့လွ်ပ္စစ္ကုိ
ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး အသုံးခ်နုိင္ႀကသလုိေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္မွထပ္ျဖည့္ထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ တန္ခုိးဣဒၶိပါဒ္အေႀကာင္းေတြ၊ အ့ံႀသဘနန္းေတြ၊
ထူးဆန္းေထြလာေတြ ဘယ္လုိပဲ ေရးထားေရးထား သူကုိယ္တုိင္ေျပာစကားနဲ႔ သူ႔ျဖစ္စဥ္ေတြအရ ဗုဒၶဟာ
ရုိးရုိးလူသားတစ္ေယာက္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ သူလုိငါလုိ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကုိလည္း ခ်စ္တယ္။
သူလုိငါလုိ လမ္းမွားလည္း လုိက္ဖူးတယ္၊ သူလုိငါလုိ အစာေရစာ ရွားပါးမႈလည္း ႀကဳံဖူးတယ္။
သူလုိငါလုိ သူမ်ားလုပ္ႀကံတာ ခံရျပီး ဒဏ္ရာလည္း ရဖူးတယ္။ သူလုိငါလုိ အစားမွားျပီး သူလုိငါလုိလည္း
ဖ်ားနာခဲ့ဖူးတယ္။ သူလုိငါလုိ စိတ္ပ်က္တာမ်ိဳးေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ (သူ႔တပည့္ေတြ သူ႔စကားနားမေထာင္လုိ႔
သူ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ျခားထြက္သြားတာမ်ဳိး၊) ျပီး သူလုိငါလုိပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္။ မ်က္မျမင္ေနာက္လုိက္ေတြ
ဇြတ္တရြတ္ တြန္းတင္ေနသလုိ သူဟာ အနေႏၱာအနႏၱတန္ခုိးရွင္၊ ဆုေတာင္းရင္ ျဖည့္ေပးသူ၊ မ်က္ႏွာလုပ္ရင္
ျမင္ႏွာလုိက္သူ၊ Super Human Being၊ စႀကာဝဠာတစ္စင္းလုံးရဲ႕အရွင္ႀကီးတစ္ဆူ မဟုတ္ပါဘူး။

ဗုဒၶဟာ An Ordinary Man With Extraordinary Wisdom ျဖစ္ပါတယ္။ ကိေလသာကေန ေ၀းသူ၊ ကုိယ္တုိင္
တရားကုိ စေတြ႕သူ၊ သီအုိရီနဲ႕ လက္ေတြ႕ကုိ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ ေနသူ၊ စကားေျပာခ်ိဳသူ၊ ေလာကရဲ႕
အေႀကာင္းအက်ိဳးကုိ နားလည္သူ၊ လူေတြကုိ ဆုိဆုံးမတတ္သူ၊ ဆရာအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခံနုိင္သူ၊
သစၥာတရားကုိ သိထားသူ၊ ဘုန္းရွိန္၀ါႀကီးသူ အသိဥာဏ္ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ရုိးရုိးလူသားတစ္ေယာက္
ျဖစ္ပါတယ္။။ လူေတြ မသိနုိင္တဲ့ အလယ္လမ္းကုိ သူ စေဖာက္ခဲ့တယ္။ လူေတြ မျမင္နုိင္တဲ့အလင္းကုိ
သူ စျမင္ခဲ့တယ္။ လူေတြ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မွာ သူ စနုိးႀကားခဲ့တယ္။ ျပီး အားလုံးကုိ လက္ဆင့္ကမ္း
ထြန္းညိွေပးရင္း ေလာကကုိ နုိးေပးခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔တင္ ဗုဒၶဟာ ဗုဒၶျဖစ္ဖုိ႔ လုံေလာက္ေနပါျပီ။
(ဗုဒၶ= သစၥာေလးပါးကုိ သိသူ၊ နုိးႀကားသူ၊ လူမ်ားကုိ နုိးႀကားေစသူ၊ သိေစသူ။) ဒီထက္ပုိမုိျပီး
လက္ေတြ႔မက်၊ မျမင္ရတဲ့အရာေတြနဲ႔ ဗုဒၶအျဖစ္ကုိ မ်က္စိမွိတ္ အေရာင္တင္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး၊
ျပီး ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ကလည္း အဲဒီလုိ မ်က္မျမင္ေတြရဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္ဂုဏ္တင္မႈမ်ိဳးကုိ
ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ သူကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဓမၼကုိ လူမ်ား နားလည္ေရးျဖစ္တဲ႔အတြက္
“ဓမၼကုိ ျမင္မွ ငါ့ကုိ ျမင္ရမယ္” (ေယာ ဓမၼံ ပႆတိ၊ ေသာ မံ ပႆတိ။) လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။[/font]


[font=&quot]ဗုဒၶဘာသာရဲ႕
အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားကုိယ္ဟာ ဘာလဲလုိ႔ ေမးရင္ တစ္ခ်ိဳ႕က “သစၥာေလးပါးကုိ သိေအာင္လုပ္ေပးတာ”လုိ႔
ေျဖခ်င္ေျဖမယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က “မဂၢင္ ရွစ္ပါးကုိ က်င့္ခိုင္းတာ”၊ တစ္ခ်ိဳ႕က “နိဗၺာန္ကုိ
မ်က္ေမွာက္ျပဳ ခုိင္းတာ” စသည္ အသီးသီး ေျဖခ်င္ ေျဖမယ္။ ဒီအေျဖေတြထက္ လူတုိင္း ပုိမုိနားလည္
လြယ္ကူေစမယ့္ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာဆုိတာ “အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္ျပေပးတာ”လုိ႔
ေျဖရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာအတြက္ “အဲဒီရဲ႕ မူလလက္သည္အရင္းက
ဒါပါ”လုိ႔ အတိအက် ေဖာ္ညႊန္းေပးတာဟာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလုိက္ႀကည့္ရင္ပဲ လူေတြမွာ အေႀကာင္းအက်ိဳး ဆက္ႏြယ္မႈကုိ နီးနီးစပ္စပ္ ဆင္ျခင္တတ္ေလ၊
လူဟာ ပုိျပီး တည္ျငိမ္ရင့္က်င့္မႈရေလဆုိတာ အထင္အရွား ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ လူဟာ အျခားသတၱ၀ါေတြထက္
စာရင္ေတာ့ အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္ႀကည့္တတ္ပါတယ္။ အေျခအေနတစ္ခုခုကုိ ႀကည့္ျပီး
ဒါဟာ ဒါ့ေႀကာင့္ျဖစ္လာတယ္ဆုိတာကုိ တြက္ခ်က္တတ္ပါတယ္။ (အဲဒါေႀကာင့္ပဲ လူဟာ အျခားသတၱ၀ါေတြထက္
ေခါင္းတစ္လုံး သာေနတာပါ။) ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အေႀကာင္းနဲ႔အက်ိဳး ဆက္စပ္တဲ့အခါမွာ ဖန္တီးခံထားရတဲ့စိတ္အခံနဲ႔
ခံစားဆုံးျဖတ္တဲ့ အေကာင္းအဆုိး သတ္မွတ္မႈရယ္၊ ရုိးရုိးမ်က္စိနဲ႔ ထင္သာျမင္သာတဲ့အေႀကာင္းကုိပဲ
ရွာတတ္တာရယ္ေႀကာင့္ ျပႆနာတစ္ခုရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္အထိ ႀကည့္ဖုိ႔ မစြမ္းျဖစ္ျပီး ကုိယ္ ျမင္သလုိ
ေျဖရွင္းေနႀကေတာ့ တခ်ိဳ႕့ျပႆနာေတြ တကယ္ ျငိမ္းမသြားပါဘူး။

ဆုိပါေတာ့ လူဟာ ကေလးဘ၀တည္းက “ငါ မႀကည္မသာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဗိုက္ထဲမွာ အစာလုိေနတာ”လုိ႔
သိမယ္။ “အဲဒ့ီလုိေနတဲ့အစာဟာ ငုိလုိက္ရင္ ေပၚလာမယ္” (သုိ႔) “ေတြ႔ေလရာကုိ ေကာက္စားလုိက္ရင္
ျငိမ္းမယ္”လုိ႔ သိမယ္။ အဲဒီလုိပဲ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလုိ ေျဖရွင္းမႈမ်ိဳးဟာ
ေနာက္အသက္ႀကီးလာတဲ့အထိ မသိစိတ္မွာ စြဲျမဲလာျပီး တစ္ခ်ိန္မွာလည္း တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကုိ
လာဆဲတယ္ပဲ ထားပါေတာ့၊ အဲဒီ့လုိ အဆဲခံရတဲ့အခါ “ငါ့မွာ တစ္စုံတစ္ရာ ပဲ့သြားတယ္”လုိ႔ သိမယ္၊
“အဲဒီလုိ ေနာက္ကုိ ပဲ့မသြားေအာင္ ဆဲလာတဲ့သူကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးျပီး ေနာက္ကုိ မဆဲရဲေတာ့ေအာင္
လုပ္ရမယ္”လုိ႔ သိမယ္။ အဲဒီလုိ တြက္ခ်က္မႈမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် အေျခအေနေတြကုိ
ေျဖရွင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့တယ္။ “ခ်ဳံပုတ္ထဲကေနျပီး ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ခဲနဲ႔ လွမ္းေပါက္ေတာ့
အဲဒီေခြးက သူ႔ကုိ ေပါက္တဲ့လူထက္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ခဲကုိပဲ လုိက္ဟပ္တယ္”ဆုိတဲ့စကား
ရွိပါတယ္။ “ခဲဆုိတာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ သူဟာသူ လြင့္လာစရာအေႀကာင္းမရွိဘူး”လုိ႔ သိေနတဲ့
လူက ခဲကုိေတာ့ ရန္မမူပါဘူး၊ အဲဒီအစား တစ္ခ်ိဳ႕ အဲဒီခဲလုံး မုိးေပၚက က်လာတယ္ အထင္နဲ႔
ေကာင္းကင္ကုိ ေႀကာက္လန္႔တႀကား ရွိခုိးဆုေတာင္းတာနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတယ္ေအာက္ေမ့ျပီး
ေျမႀကီးကုိ ေဒါသမာန္ပါပါ ဖေႏွာင့္နဲ႔ေပါက္တာေတြ ဘာေတြ လုပ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာ ဗုဒၶကိုယ္တုိင္ ဥာဏ္အလင္းကုိ စျပီးရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေရာ၊ ေနာက္တပည့္သာ၀ကေတြ
သစၥာတရားကုိ နားလည္သြားတဲ့အခါမွာပါ ဥာဏ္မွာ ထင္လာတဲ့ စကားေလး တစ္ခုရွိပါတယ္၊ “ဣမသၼိ
ံ သတိ ဣဒံ ေဟာတိ၊ ဣမသၼၸၸိ ံ အသတိ ဣဒံ န ေဟာတိ (ဒီဟာ ျဖစ္ရင္ ဒါျဖစ္မယ္၊ ဒါျဖစ္မလာခဲ့ရင္
ဒါျဖစ္လာစရာ အေႀကာင္း မရွိဘူး)” ဆုိတဲ့ စကားပါ။ အေႀကာင္းအက်ိဳး ဆက္ႏြယ္မႈကုိ သေဘာေပါက္သြားတယ္ဆုိတဲ့
အဓိပၸာယ္ပါ။ ဒီစကားထဲမွာ အေႀကာင္းဆုိရင္လည္း ေပၚယံအက်ဆုံးအေႀကာင္းကေန အေႀကာင္းရဲ႕ အေႀကာင္းရင္း
စသည္ နဂုိမူလဇာတ္ျမစ္အထိ အဆက္ဆက္၊ အက်ိဳးဆုိရင္လည္း အက်ိဳးရင္းအက်ိဳးဖ်ားခြဲျခားရုံသာမက
ဆုိးက်ိဳးထင္ရတဲ့အရာဟာ တကယ့္ဆုိးက်ိဳး ဟုတ္မဟုတ္၊ အေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ထားသမွ်လည္း တကယ္
ေကာင္းတာ ေသခ်ာမေသခ်ာ၊ ဆုိးတဲ့အက်ိဳးရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကုိ ဖယ္ရွားဖုိ႔ အားထုတ္ျခင္း၊ ေကာင္းတာရဲ႕
အေႀကာင္းရင္းေတြကုိ အထပ္ထပ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေတြအထိပါ ျခဳံငုံပါ၀င္ သြားပါတယ္။

ဒါေႀကာင့္ ဗုဒၶဘာသာက ေျပာထားသမွ် အႏွစ္ခ်ဳပ္ဟာ အေႀကာင္းအက်ိဳးကုိ ဆက္စပ္နားလည္ေအာင္
သင္ျပေပးတာလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီအရာကုိ စကားတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းေျပာတဲ့အခါမွသာ နဂုိက
ေျပာခဲ့တဲ့ “သစၥာေလးပါးကုိ သိျခင္း”၊ “မဂၢင္ ရွစ္ပါးကုိ က်င့္ျခင္း”၊ “နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း”
စသည္ေတြ ထြက္လာတာ ျဖစေရးသူ>> သယံ၀သီ ္ပါတယ္။“သင့္အခန္းမွ
ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား
ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္ရလုိလ်င္
သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ”

ျပင္ပေလာကသည္ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ရကား ပင္ကုိယ္အားျဖင့္ သာယာဖြယ္္လည္း မဟုတ္၊
ညစ္ျငဴးဖြယ္လည္း မဟုတ္။ အရာ၀တၳဳတုိ႕သည္ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္တည္လာျပီး သဘာ၀အတုိင္း ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားႀကသည္၊
ထုိအရာသည္ ဆင္းရဲသည္လည္း မဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္း မဟုတ္။ လုိအပ္စရာ၊ မလုိအပ္စရာ အေရာင္စုံ၊
ကာလာစုံ အာရုံမ်ား ေလာကတြင္ ရွိသည္၊ ထုိအရာသည္ လွပသည္လည္း မဟုတ္၊ အက်ည္းတန္သည္လည္း
မဟုတ္။ ေလာကအေပၚ “အျမင္ မႀကည္မလင္” ျဖစ္ေနသူမ်ား၊ “မသိမႈေႀကာင့္ အျမင္ေ၀၀ါး” ေနသူမ်ား၊
“ေလာဘေဇာနဲ႔ မ်က္လုံးစုံကန္း”ႀကသူမ်ား၊ ျဖဴေသာအရာကုိ အမည္း၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္စရာမဟုတ္သည္ကုိ
ေဒါသထြက္စရာ၊ ကုိယ္မပုိင္ဆုိင္ေသာအရာကုိ ကုိယ္ပုိင္အရာ၊ အေႀကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးကို အက်ိဳးႏွင့္အေႀကာင္း၊
အမွားကုိ အမွန္၊ ဆင္းရဲကုိ ခ်မ္းသာအစစ္စေသာအားျဖင့္ ေလာကအျမင္ ပုံမွန္မွ ေသြဖယ္ေနေသာ
သူမ်ားႏွင့္ ထုိအျမင္ေသြဖယ္မႈက တြန္းပုိ႕သျဖင့္ ကုိယ္၊ႏႈတ္၊စိတ္အမူအရာမ်ားပါ မူမမွန္ျဖစ္ေနသူမ်ားလည္း
ရွိသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ားရွိရုံသက္သက္မွ်ျဖင့္ ျပင္ပေလာကသည္ ေမွာင္သည္လည္း မဟုတ္၊
လင္းသည္လည္း မဟုတ္။

ေလာကတြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ေမြးဖြားလာကတည္းက ေႀကာင္းက်ိဳးယုတၱိ၊ ေလာကသေဘာတရား၊
အမွားႏွင့္ အမွန္စသည္္ကုိ စဥ္းစားေ၀ဘန္နုိင္ေသာ အသိဥာဏ္ ပါမလာ။ သုိ႕ေသာ္ လူတုိင္းပင္
ေမြးကင္းစမွ စကာ မ်က္လုံး၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ခႏၶာႏွင့္ အေတြးဟူေသာ ဒြါရေျခာက္ပါး
အသီးသီး ပါလာႀကသည္။ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထိေတြ႕သည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္
ေလာကအာရုံကုိ ရယူခံစားသည္၊ ထုိဒြါရေျခာက္ပါးအားျဖင့္သာ အသက္ရွင္မႈကုိ တည္တံ့ေအာင္ အားထုတ္သည္။
လူသည္ ဒြါရေျခာက္ပါးသာ ေမြးရာပါ ပါခဲ့ျပီး အသိဥာဏ္ကား ပါမလာေသာေႀကာင့္ ေလာကပတ္၀န္းက်င္ကုိ
ထိေတြ႕ခံစား၊ အသက္ရွည္တည္တဲ့ေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ မိမိအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအတြက္ နစ္နာ၊
မနစ္နာ၊ အက်ိဳးယုတ္မယုတ္ စသည္ကုိ သတိမထား မစဥ္းစားမူဘဲ မိမိဒြါရ အလုိျပည့္မႈ တစ္ခုအတြက္သာ
စဥ္းစားျပဳမူေႀကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားလုံးအတြက္ ဒုကၡကုိပြားေစမည့္္
ေလာကအာရုံတုိ႕ကုိပါ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

ေမြးဖြားလာကတည္းက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေ၀ဘန္ပုိင္းျခားစရာ အသိဥာဏ္ပါမလာခဲ့ေသာ လူသားသည္ တရားမတရား
အဓိကမထားေသာ အာရုံေျခာက္ပါးကို ဒြါရေျခာက္ပါးျဖင့္ စုပ္ယူခံစားသည္၊ ထုိခံစားမႈအရသာကုိ
သိမ္းယူမွတ္သားသည္၊ ထုိခံစားခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ ထပ္တူအာရုံကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ စုပ္ယူခံစားဖုိ႕ရန္
ဒြါရေျခာက္ပါးကုိ အရံသင့္ ငံ့လင့္ေနေစသည္။ အာရုံမ်ား ထပ္မံရရွိရန္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အားျဖင့္
အဖန္ဖန္အားထုတ္သည္၊ ထုိအားထုတ္မႈကုိ ျပဳလုပ္ေသာ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္အမူအရာမ်ားကုိလည္း မသိစိတ္က
မွတ္သားထားသည္၊ ဒြါရေျခာက္ပါးမွ တစ္ဆင့္ အာရုံကုိ ရရွိေသာအခါ ထပ္မံခံစားျပန္ကာ ထပ္မံ၍သာ
ငံ့လင့္ေနျပန္သည္၊ ဤသုိ႕ျဖင့္ ခံစားျခင္း၊ အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္း၊ ခံစားျခင္း၊
အားထုတ္ျခင္း၊ အမူအက်င့္ျဖစ္ျခင္းတုိ႕ အထပ္ထပ္သံသရာလည္ကာ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္အမူအရာ၊
ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာ၊ ဒြါရေျခာက္ပါး အားလုံးတုိ႕သည္လည္း တရားမတရားအဓိကမထားေသာ အာရုံခံစားမႈကုိ
အေျခခံကာ မူမမွန္အေနအထားသုိ႕ ေရာက္ရေတာ့သည္။

လူတစ္ေယာက္သည္ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အရာ၀တၳဳတစ္ခုဟု မျမင္ဘဲ ခုိး၀ွက္ယူခ်င္စရာဟု
ျမင္သည္ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) ရြံရွာဖြယ္ရာဟု ျမင္သည္ (သုိ႕) အရွိတရားမဟုတ္ေသာအရာဟု
ျမင္သည္၊ ပုံမွန္အသံတစ္ခုကုိ ပုံမွန္အသံအျဖစ္သာ သေဘာမထား ေလာဘတက္ခ်င္စရာ (သုိ႕) ေဒါသထြက္ခ်င္စရာ
(သုိ႔) ေမာဟျဖစ္ခ်င္စရာဟု ႀကားသည္၊ ေလာကသဘာ၀က်ိဳးေႀကာင္းယုတၱိႏွင့္ မဆီေလွ်ာ္၊ ေကာင္းက်ိဳးကုိလည္း
မျဖစ္ေပၚေစေသာတရားကုိ အမွန္တရားဟု လက္ကုိင္ျပဳသည္။ ထုိမွတစ္ပါး ကုိယ္အမူအရာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊
ႏႈတ္အမူအရာ စိတ္အမူအရာတုိ႕အားျဖင့္လည္းေကာင္း ကာမတဏွာေခၚ အာရုံငါးပါးကုိ အမွားမွားအယြင္းယြင္း
သုံးစြဲလုိျခင္း၊ ရူပတဏွာေခၚ ရုပ္အစုအာရုံကုိ သာယာျခင္းႏွင့္ အရူပတဏွာေခၚ ရုပ္မဲ့ေလာကအေပၚ
သာယာဆာေလာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ အေျခခံေသာ မူမမွန္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိ၊ အေတြးအႀကံမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။
ထုိအခါ ထုိသူ၏ ရုပ္အစုသည္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမႈသည္လည္းေကာင္း၊ အမွတ္သညာတုိ႕သည္လည္းေကာင္း၊
စိတ္အစုႏွင့္ အေတြးအႀကံစသည္တုိ႕သည္လည္းေကာင္း အကန္းဘ၀သုိ႕ လုံးလုံး ေရာက္ေလေတာ့သည္။
လူတစ္ေယာက္၏ ကံသုံးပါး၊ ဒြါရေျခာက္ပါး၊ အမွတ္သညာ၊ ၀ါသနာဗီဇ၊ ေလာကအျမင္၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မႈစသည္တုိ႕၌
မူမမွန္အေနအထားမ်ား စြဲကပ္ေနျခင္းသည္ မ်က္ကန္းခႏၶာအစု (ဥပါဒါနကၡႏၶာ)ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားျခင္းပင္
ျဖစ္သည္။

မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ျမင္ရေသာ ေလာကသည္ တကယ့္ေလာကမဟုတ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ခံစားေသာ အရသာသည္
တကယ့္အရသာစစ္ မျဖစ္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္ ထြန္းျငွိေသာ အလင္းသည္ တကယ့္အလင္း မမည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာျဖင့္
ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား အျမင္ႀကည္ႀကည္လင္လင္ မျမင္ရႏုိင္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ
မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုအား လမ္းျပေပး၍ မရ၊ ပုိမုိဆုိးရြားသည္မွာ ေလာကသည္ မ်က္ကန္းတုိ႕ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနရကား
မ်က္ကန္းခႏၶာတစ္စုသည္ အျခားေသာ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ မျမင္စမ္းစမ္း
သြားရင္းလာရင္း တြန္းတုိက္မိသည္၊ တစ္စုနဲ႔ တစ္စု ထိခုိက္မိသည္၊ မလုိေဒါသ လုိေလာဘမ်ား
ျဖစ္ကာ နုိင္ထက္စီးနင္း ျပဳသည္၊ မ်က္ကန္းခႏၶာစုမ်ားအႀကား အေႀကာက္တရားႏွင့္ အေမွ်ာ္တရားမ်ား
ထြန္းကားသည္၊ သုိ႕မဟုတ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မ်က္ကန္းေလာကကုိ စိတ္ကုန္လက္ကုန္ျဖစ္သူမ်ား အျခားေသာ
မ်က္ကန္းတုိ႔မွ ေ၀းရာ အရပ္သုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္ကာ မ်က္ကန္းဧကစာ က်င့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တဏွာသုံးပါးမွ
လြတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာအက်င့္ျမတ္ ရွစ္ပါးကုိ မႀကားသိ၊ မပြားမ်ားရေသးသမွ် မ်က္ကန္းနိဗၺာန္ျဖင့္သာ
ေပ်ာ္ေမြ႕သာယာႀကရသည္။

“ေလာကသည္ ကန္း၏”၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ ေဗာဓိဥာဏ္အလင္းကုိ စတင္ေတြ႕ရွိေတာ္မူျပီးစ၊ ထုိဥာဏ္အလင္းအား
လူအမ်ားအား မွ်ေ၀ရန္ စတင္ ႀကံစည္စဥ္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။ ေလာက ကန္းျခင္းသည္ သဘာ၀ေလာက၏
မ်က္မျမင္ျဖစ္ျခင္းကုိ မဆုိလုိ၊ သင္၏ ဒြါရအခန္းျပတင္းမ်ား ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ျငိကပ္ေနျခင္းကုိသာ
ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေလာကအား ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျမင္လုိလ်င္ သင္၏ အခန္းျပတင္းမွန္ကုိ
အရင္ ဖုန္သုတ္ပါ။ ။[/font]