VIRTUAL စကား၀ိုင္း

က်ေနာ္ မိုးခက္ႏြယ္..... ေမး၍

ဘဘ လူထုစိန္၀င္း.......ေျဖသည္။

-ဆရာ...လူငယ္ေတြနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေမးခြန္း နဲနဲေလာက္ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးေပါ့..ေမးခြန္းေလးေတြ မေမးခင္ ဆရာ့ အေနနဲ႔ လူငယ္ဆိုတာကုိ ဘယ္လိုမ်ား သ႐ုပ္ခြဲခ်င္ပါသလဲ…. ခင္ဗ်ာ၊


-လူငယ္ဆိုတာလား၊ ေထြေထြ ထူးထူး ခြဲစရာမ႐ွိပါဘူး။ ျမဴးထူးတက္ၾကြ လန္းဆန္းျခင္းဆိုတာ လူငယ္စ႐ိုက္ပါ။ အမွီအခို၊ အခ်ဳပ္အခ်ယ္က ကင္းလြတ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး ေရဆန္ကို လူးလာကူးခတ္ခ်င္တာကလည္း လူငယ္ရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ ၿပီးေတာ့.. လူငယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိရမယ္။



-ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ။ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ အဲဒါေတြနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့ေပါ့..ဆရာ..။ ဆရာ့အျမင္..ဒီေခတ္ လူငယ္ေတြ မွာဘယ္လို အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ ႐ွိေနပါလဲ..ဆရာ

-you can and you should shape your future. because if you don’t, somebody else surely will. ဘယ္သူေရးလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဒီစာသားေလးပဲ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ စာသင္တုန္းက အျမဲတမ္းလိုလို ႐ြတ္ျပ၊ သင္ျပ လုပ္ေနေတာ့..ႏႈတ္ထဲစြဲေနတာပါ။

ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြဟာ ဥာဏ္စြမ္းဥာဏ္စ ႐ွိၾကပါတယ္။ လူမ်ိဳးရဲ႕ ပင္ကိုစ႐ိုက္ ကို က ထက္ျမက္ၿပီး ဥာဏ္ရည္ျမင့္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔ ယွဥ္ယွဥ္ ေအာက္က် ေနာက္က် မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာပညာပဲ သင္သင္ တတ္လြယ္၊ သိလြယ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လို႔...ျမန္မာလူငယ္၊ လံုမငယ္ေလးေတြ အားနည္းေနတာ တစ္ခုပဲ ႐ွိပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့... မွီခိုလိုစိတ္ ၾကီးမားေနျခင္းေပါ့။ ေက်ာင္းမွာဆိုရင္လည္း ဆရာ့မွတ္စုေတြကို သိပ္ၿပီး အားကိုးမွီခိုတယ္၊ အိမ္မွာဆိုရင္လည္း မိဘေတြကို သိပ္ၿပီး မွီခိုၿပီး အေၾကာင့္ၾကခံလြန္းအားၾကီးပါတယ္၊
မိဘေတြအေနနဲ႔ ေ႐ွးေခတ္ကလို ရင္အုပ္မကြာ ဘယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ..၊ အဲဒီလို မေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ မိဘ အေၾကာင့္ၾကခံလြန္းတဲ့ သားသမီးမ်ား ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ ျဖစ္ၾကရေတာ့တယ္။

ေခတ္အေျပာင္းအလဲက ေ႐ွးကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သိပ္ကိုျမန္ဆန္ပါတယ္။ အာကာသလြန္းပ်ံယာဥ္ေခတ္ၾကီးကို ေလွနဲ႔၊ လွည္းနဲ႔ အမီ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ သလိုပဲ ေ႐ွးေဟာင္းလူေနမႈပံုစံ ေတြနဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးထဲ တိုး၀င္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အမိုးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ မိရိပ္ဖရိပ္ ခိုၿပီး ေနခ်င္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊
ေခတ္ေတြေျပာင္းသလို လူေနမႈပံုစံေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ ေျပာင္းလဲရပါမယ္။

ဒီေနရာမွာ လူၾကီးေတြက ေျပာင္းလဲဖို႔ ၀န္ေလးတတ္ၾကတယ္၊ သားသမီးကို ဘယ္အ႐ြယ္ေရာက္ေနေန စိတ္မခ်ႏိုင္ၾကဘူး၊ အဲဒီလို မိဘေတြရဲ႕ စိတ္မခ်ႏိုင္မႈ လြန္ကဲရာက လူငယ္ေတြမွာ မွီခိုစိတ္ ေတြေအာင္းလာရတာ ျဖစ္တယ္။ မွီခိုစိတ္ သိပ္ၾကီးလာရင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈနည္းလာေလ့ ႐ွိတယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ လူေတာမတိုးရဲ တဲ့ စိတ္ ေတြျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

ဒီေခတ္ ျမန္မာ လူငယ္ေလးေတြ အဓိက အားနည္းေနတာ အဲဒီအပိုင္းပါပဲ။


-အဲဒီေတာ့ ဆရာေျပာလိုတာက ေလာင္းရိပ္မိ တဲ့ လူငယ္ေတြမွာ အားနည္းခ်က္ ပိုမ်ားမယ္ေပါ့။ ဒီလိုဆို..မိဘေတြအေနနဲ႔ .... ဘယ္လို....၊

-အေစာကေျပာခဲ့သလိုပါပဲ.. ေခတ္ေတြေျပာင္းသလို လူေနမႈပံုစံေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ ေျပာင္းလဲရပါမယ္။
အေ႐ွ႕တုိင္းသား အားလံုးဟာ ေ႐ွးပေ၀ဏသီ ကတည္းက မိသာစုၾကီး ပံုစံနဲ႔ အိမ္၀ိုင္းၾကီးတစ္ခု အတြင္းမွာ အတူေနခဲ့ၾကပါတယ္၊ သားသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြားလည္း အိမ္၀ိုင္းၾကီးထဲမွာပဲ အိမ္ငယ္ေလးေတြ ေဆာက္ၿပီး မိဘ၊ အထူးသျဖင့္ အဖရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာပဲ ေနေလ့႐ွိပါတယ္။ သားသမီးက သားတြဲလဲ၊ သမီးတြဲလဲျဖစ္ေနလည္း မိဘရဲ႕ အရိပ္အာ၀သ ေအာက္မွာပဲ အပူအပင္မ႐ွိ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ေ႐ွးေခတ္ကေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့။

ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ၿပီး ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းရၿပီေလ၊ အေဖမိဘကလည္း သားသမီးကို ကေလးေလးလို သေဘာထားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ ဘက္ေပါင္းစံုမွာ အ႐ွိန္အဟုန္ၾကီးမားျပင္းထန္စြာ လႈပ္႐ွားေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးနဲ႔ သြက္လက္ဖ်တ္လတ္မႈ ႐ွိတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ (အေတြးအေခၚသစ္မ်ားဟာ ပံုသ႑န္သစ္ေတြနဲ႔ ပဲ လိုက္ဖက္ပါလိမ့္မယ္။ လူငယ္ေတြမွာ ဆန္းသစ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္ေတြကို ၾကံဆ တီထြင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိပါလိမ့္မယ္။)
ဒီေတာ့ကာ ေခတ္နဲ႔ အညီ ေျပာင္းလဲၾကရေတာ့မွာ၊ မေျပာင္းႏိုင္ရင္ အိမ္တြင္း ျပႆနာေလးေတြ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေနရမွာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ မိဘေတြက ဇတ္ၾကိဳးကိုလႊတ္ေပးသင့္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ေရာက္မေရာက္၊ ေတြးဆၿပီး လႊတ္ေပးသင့္ခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးရပါမယ္။

ဒါမွလည္း လူငယ္ေတြ ေလာင္းရိပ္က လြတ္ၿပီး လန္းလန္းစြင့္စြင့္ ျဖစ္လာၾကမွာပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။


-ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ အေနနဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္အားငယ္ ၾကရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ က ျမန္မာေတြဟာ “ ည့ံတယ္၊ ဖ်င္းတယ္၊ ပ်င္းတယ္၊ စည္းကမ္းမ႐ွိဘူး၊ သတၱိေၾကာင္တယ္…” အဲဒီလို အယူအေကာက္ေလးေတြ ႐ွိေနေတာ့ေပါ့ ဆရာ..အဲဒါနဲ႔ပက္သက္ၿပီး….၊


-ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး၊ ဥာဏ္ရည္ျမင့္ပါတယ္၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး လည္း ထက္ျမက္ပါတယ္။ တစ္ထြာျပ႐ံုနဲ႔ တစ္လံျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ပညာရပ္ မဆို သင္လြယ္၊ တတ္လြယ္ ပါတယ္။

ဒီေခတ္ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက တစ္ခ်ိဳ႕သူမ်ားက “ျမန္မာေတြ ည့ံတယ္၊ ဖ်င္းတယ္၊ ပ်င္းတယ္၊ စည္းကမ္းမ႐ွိဘူး၊ သတၱိေၾကာင္တယ္…” စသျဖင့္ ေျပာတတ္ၾက၊ ေရးတတ္ၾကတာေတြ ၾကားရ၊ ဖတ္ရတိုင္း အားၾကီးစိတ္ဆိုးမိတယ္။

ျမန္မာေတြဟာ ကမၻာ့အေရး၊ ႏိုင့္ငံ့အေရး စတဲ့ေနရာေတြမွာေတာင္ အင္မတန္ အကင္းပါးပါတယ္။ ပါးရည္နပ္ရည္ ႐ွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက မိတ္ေဆြ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ၊ တကၠသိုလ္ အ၀န္းအ၀ိုင္းက ပညာ႐ွင္ေတြလာတိုင္း ႏိုင္ငံေရးနားလည္မႈ၊ ပါးရည္နပ္ရည္႐ွိမႈမွာေတာ့ အေနာက္တုိင္းက လူေတြထက္ ျမန္မာေတြက အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့….၊

ျမန္မာေတြဟာ ႐ွင္ၾကီး၀မ္းလည္း၀င္ခဲ့ဖူး၊ ႐ွင့္ငယ့္၀မ္းလည္း ၀င္ခဲ့ဖူး (နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္ ကို ညႊန္း) ေလေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အူမထိေအာင္ ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအေနနဲ႔…၊

၉/၁၁ အေရး အၿပီး အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဘု႐ွ္ က အာဖဂန္နစၥတန္ ကို စတင္တိုက္ခိုက္ခ်ိန္မွာ ကမၻာ့မီဒီယာေတြအားလံုးက ဒီလို တိုက္တာ မွားတယ္၊ မွန္တယ္ ျငင္းခုန္ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ ျမန္မာစာနယ္ဇင္း သမားတစ္ေယာက္က “အာဖဂန္ၿပီးေတာ့ အီရတ္လား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဂ်ာ့ဘု႐ွ္ ဟာ မၾကာမီပဲ အီရတ္ကို တိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ၾကိဳတင္ေရးသားခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္စာနယ္ဇင္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ဘယ္သူမွ ဒီစကားမေျပာၾကေသးဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အခါ သူတို႔ တအံတၾသ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေဆာင္းပါးကို ၾကည့္ပါရေစေတာင္းလို႔ ကူးေပးရ၊ ဘာသာျပန္ေပးရ လုပ္ရပါေသးတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက “ ျမန္မာေတြ မည့ံဘူး၊ မဖ်င္းဘူး၊ မပ်င္းဘူး၊ သတၱိမေၾကာင္ဘူး..” ဆိုတာပါပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ ႏွစ္၁၀၀ေက်ာ္ ျပားျပား၀ပ္ေနခ်ိန္ကေတာင္ အာ႐ွတိုက္တစ္ခုလံုးမွာ ျမန္မာေတြဟာ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း အျမင့္ဆံုး လူမ်ိဳးပါ။


-ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ..၊ လူငယ္ေတြ အေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ၾကရေအာင္ပါ..ဆရာ။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေတြမွာဖတ္ရပါတယ္ “မွာယြင္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဘ၀ဟာ လူငယ္ဘ၀ပဲ…” တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕က အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ “မွားသြားမလား…” ဆိုတဲ့ စိတ္အစြဲနဲ႔ လက္တြန္႔သြားၾကပါတယ္၊ ဆရာအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား လမ္းညႊန္ခ်င္ပါသလဲ… ဆရာ။

-လူငယ္ဆိုေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳနည္းတာ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေတြ႔အၾကံဳ မ႐ွိေသးတဲ့၊ အေတြ႔အၾကံဳနည္းတဲ့ လူငယ္ျဖစ္လို႔ မွားမွာေၾကာက္တယ္ဆိုရင္၊ အေတြ႔အၾကံဳ အမ်ားၾကီး႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ လူၾကီးေတြေကာ မမွားလို႔လား..။ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးငယ္မဟူ တစ္ၾကိမ္မဟုတ္ တစ္ၾကိမ္ေတာ့ မွားမွာပဲ။ မွားတာက႐ွက္စရာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္လို႔ မွားတာ။ မလုပ္ရင္ မမွားဘူး။ ဘာမွလည္းျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

လူငယ္ေလးေတြကို မွားမွာမေၾကာက္ပါနဲ႔။ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူး၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္၊ လူငယ္ေတြရဲ႕အျမင္၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ၾကိဳက္သာ လုပ္စမ္းပါ။ ကိုယ္မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ၾကိဳးစား အေကာင္အထည္ေဖာ္စမ္းပါ။ အမွားေတြ တစ္ေလွၾကီး ေတြ႔မွာပဲ။ အမွားမ်ားမ်ား လုပ္ေလ သင္ခန္းစာ မ်ားမ်ား ရေလပါပဲ။ အျမတ္ထြက္ပါတယ္။ မွားတာ အေရးမၾကီးဘူး။ အေရးၾကီးတာ ေစတနာပါ။ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ေစတနာသာ မွန္ပါေစ။

-ဆရာေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ “ကိုယ္ပိုင္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ၾကိဳက္သာ လုပ္စမ္းပါ…” ဆိုေတာ့ ဆရာ။ လူငယ္ေတြကိုယ္၌က စိတ္ကူးစိတ္သန္း အရမ္းပြားၾကပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္တယ္ လို႔ေျပာၾကတာေပါ့ ဆရာ။ အဲဒီမွာ.. “စိတ္ကူးယဥ္ တယ္ဆိုတာ ပိုက္ဆံမေပးရေပမယ့္ အဖိုးတန္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးလိုက္ရတယ္” လို႔ ေစာဒက တြန္႔ၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အခု ၾကံဳၾကိဳက္တုန္းေလး “လူငယ္နဲ႔ စိတ္ကူး အိပ္မက္ေတြ…” နဲ႔ပက္သက္ၿပီး ဆရာ့ အျမင္ကို သိခြင့္ရပါရေစ။

-အင္း ဒီအေၾကာင္းက ေျပာရတာ နဲနဲေတာ့ ႐ွည္လိမ့္မယ္။ ကဲ ထားေတာ့။

စိတ္ကူးယဥ္တာကို အေကာင္းျမင္သူ႐ွိသလို၊ အေကာင္းမျမင္သူေတြလည္း႐ွိပါတယ္။ အေကာင္းမျမင္သူေတြက စိတ္ကူးယဥ္တာဟာ ခုေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ “ေဂါက္” ေနတာလို႔ ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး ေလထဲ အိမ္ေဆာက္ေနတယ္ေပါ့။ သူတို႔က လက္ေတြ႔က်မႈ ကိုမွ ေကာင္းတယ္၊ မွန္တယ္လို႔ အထင္႐ွိၿပီး၊ လက္ေတြ႔က်သူကမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္လို႔ ယူဆထားၾကတယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကူးက ေပါက္ဖြားလာတယ္ဆိုတာ သတိမထားမိတာပါ။ စိတ္ကူးေၾကာင့္ အလုပ္ေပၚလာၿပီးမွ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးမပါတဲ့ လက္ေတြ႔သက္သက္ဟာ အကန္းလမ္းေလွ်ာက္သလိုပဲ ဆိုတဲ့ စကား႐ွိပါတယ္။ အလားတူပဲ လက္ေတြ႔မပါတဲ့ စိတ္ကူးတိုင္းလည္း ေလဖန္းဒန္းစီး သလိုသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႕ဆိုတာ အၿမဲဒြန္တြဲ ေနရပါမယ္။ ဒါမွလည္း ျဖစ္ေျမာက္မွာပါ။
စိတ္ကူးယဥ္တာဟာ ႐ူးတာ၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္သူတိုင္းရဲ႕ အေျခခံ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါတယ္။ အသိဥာဏ္႐ွိသူသာ စိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့..လူငယ္ေတြ။ လူငယ္ဆိုတာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ေအာင္ပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိရမယ္။

“အိပ္မက္ေတြ ေနာက္ကိုလိုက္၊ ၾကယ္ပြင့္ကိုရေအာင္ယူ”

လူငယ္ေတြကို အိပ္မက္မက္တတ္ဖို႔ အျမဲလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္မက္ေလးေတာင္မွ မမက္တတ္သူ၊ စိတ္ကူးေလးေတာင္ မယဥ္ရဲသူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္သူ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အိပ္မက္ဆိုတာ လူငယ္တို႔ရဲ႕ သေကၤတ ပါပဲ။ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္တတ္သူဟာ လူငယ္မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္အိပ္မက္ကိုေဆာက္၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ၀ံ့၀ံ့စားစားေဖာက္ရမွာပါ။ သူမ်ားဆြဲေပးတဲ့ format ၊ သူမ်ားခ်ေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းဆိုရင္ သူမ်ား စိတ္ကူးပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူး ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မွာလဲ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ဆက္တည္း ေျပာခ်င္တာေလး႐ွိပါတယ္။

သူမ်ားလမ္းခင္းေပးမွ ေလွ်ာက္တတ္တာ၊ ခိုင္းမွလုပ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ သူ႔ကၽြန္ဘ၀မွာ ကိုလိုနီအ႐ွင္သခင္ၾကီးေတြ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တဲ့ “ကၽြန္စိတ္”။ အခုေခတ္ဟာ ကိုလိုနီအ႐ွင္သခင္ၾကီးေတြရဲ႕ ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပံုစံသစ္နဲ႔ ကိုလိုနီလုပ္ခ်င္သူေတြ ႐ွိေနေသးေပမယ့္ ေ႐ွးေ႐ွးကလို ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ “ကၽြန္စိတ္” ေတြကို မီးသၿဂၤိဳလ္စက္ထဲ ထည့္ပစ္သင့္ၾကၿပီ။

အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ အဲဒီစိတ္ေတြ လံုး၀ မ႐ွိသင့္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေဖာက္တဲ့ လမ္းကိုေလွ်ာက္ရင္ သူမ်ားသြားခိုင္းတဲ့ ခရီးပဲသြားရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ကိုယ့္အိပ္မက္ကိုယ္ ရဲရဲၾကီးေဆာက္ၿပီး ကိုယ္ေဖာက္တဲ့လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ရမွာပါ။ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္တာက အိပ္မက္ဆိုတာ လူငယ္တို႔ရဲ႕ သေကၤတပါ။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုတာ ပညာ႐ွိမ်ားသာ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။


-ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ခုေခတ္မွာ Depression ဆိုတာ လႈိုက္စားေနပါတယ္။ လူငယ္ေတြနဲ႔လည္း မကင္းပါဘူး။ ဆရာ့အေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လိုေဆးမ်ိဳး ေပးခ်င္ပါသလဲ.. ဆရာ။

-ပထမဆံုး focus လုပ္ရမွာက စိတ္ဓာတ္က်တတ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ….ဆိုတာေပါ့။

အခုတေလာမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တပည့္ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္ညည္းညဴသံေတြကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ နားေထာင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားေပးစကားေတြ ေျပာေနရပါတယ္။ လူငယ္သဘာ၀ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကို အားက်တာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားကို အားက်စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရစိတ္ေတြ၊ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ၀င္ေရာက္လာတတ္ၿမဲပါ။ သိမ္ငယ္စိတ္၀င္လာၿပီးေတာ့ လမ္းစေပ်ာက္ၿပီ၊ ဘ၀ပ်က္ၿပီလို႔ ညည္းတတ္တဲ့သူေတြဟာ ယံုၾကည္ခ်က္အခိုင္အမာ မ႐ွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုကို အမွန္တစ္ကယ္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါက ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ လမ္းၿပၾကယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အေျခအေနမွာ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို အၿမဲေ႐ွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ေနမွာပါ။ လမ္းမေပ်ာက္ရင္ စိတ္ဓာတ္လည္း မက်ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ရလဒ္ အဓိကစိတ္ပါ။

ေတာင္တက္တယ္ဆိုတာ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ျခင္း၊ မေရာက္ျခင္းက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္တက္ေနရတာကိုက အရသာ႐ွိတာ။
ေတာင္တက္သမားေတြ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ စကားပါ။ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ ဒီစကားကို ၾကားသိေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက “ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္၊ လုပ္တိုင္းလည္း ျဖစ္လာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒီေတာ့ ၾကိဳးစားရတာ အခ်ည္းအႏွီးပါပဲ..” ဆိုၿပီး ခိုညည္းသလို ညည္းတတ္ၾကလြန္းလို႔ပါ။ “ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းေပါ့၊ ကံစီမံရာ ျဖစ္ၾကရတာပဲ..” ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ၊ လူငယ္မဟုတ္ၾကသလိုပဲ၊ သံေ၀ဂစကားေတြ သိပ္ေျပာၾကတယ္။
ဒါေတြဟာ “အလုပ္” ဆိုတဲ့ စကားအေပၚ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈ လြဲမွားေနတာေၾကာင့္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ “အလုပ္” ရဲ႕တန္ဘိုးကို ေယ်ဘူရအားျဖင့္ “ရလဒ္” နဲ႔သာ အကဲျဖတ္ေလ့႐ွိၾကတာကိုး၊


-ဒီေတာ့ ဆရာ၊ မ႐ွင္းလို႔ ျဖတ္ေမးပါရေစ၊ ရလဒ္ ကို ထည့္မစဥ္းစားရင္ အလုပ္ ရဲ႕ စံႏႈန္းတန္ဘိုး ထိုးမက်သြားဘူးလား ဆရာ။

-က်မသြားပါဘူး။ တစ္ကယ္ေတာ့ ရလဒ္ဟာ အလုပ္ရဲ႕တန္ဘိုး မဟုတ္ပါဘူး။ စြမ္းေဆာင္မႈကသာ တန္ဘိုး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာနဲ႔သာ အလုပ္ကိုတုိင္းတာရမွာ၊ အကဲျဖတ္ရမွာပါ။

-ဒါဆို အလုပ္ရဲ႕တန္ဘိုးဟာ အလုပ္သာလွ်င္ ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ ဆရာ။

-ဟုတ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္တယ္ဆိုရင္ အလုပ္မၿပီးဆံုးသည့္တိုင္ လုပ္ၿပီးသမွ်ကေတာ့ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ အက်ိဳး႐ွိေစပါတယ္။ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္မ႐ွိပါဘူး။ အားထုတ္သေလာက္ေတာ့ တန္ဘိုး႐ွိတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္ရဲ႕တန္ဘိုးကို ရလဒ္ နဲ႔ အကဲမျဖတ္သင့္ပါဘူး။ ေလာကၾကီး ပ်က္ခ်င္တိုင္ပ်က္ၿပီး ႏိုင္လိုမင္းထက္စိတ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနတာ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာစိတ္ေတြ လြန္ကဲေနတာေတြဟာ အလုပ္ကို ရလဒ္ နဲ႔ခ်ည္း ၾကည့္ေနၾကလို႔ပါ။ ဒီလိုစိတ္ေတြ လူငယ္ေတြဆီမွာ မကိန္းေအာင္းသင့္ပါဘူး။

စြမ္းေဆာင္မႈသာ အဓိက၊ အလုပ္သာအဓိက ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ထားတတ္လာမွသာ ေလာကၾကီး သာယာေအးခ်မ္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေအးခ်မ္းမွာပါ။ လူ႔ဘ၀မွာ အေရးၾကီးဆံုးက ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ လူ႕ဘ၀ကို ရလာခိုက္ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနႏိုင္သြားဖို႔ပဲ။ ခ်မ္းသာေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ေငြတို႔၊ ေက်ာ္ၾကားမႈတို႔၊ တန္ခိုးအာဏာတို႔နဲ႔ ဖန္တီးယူလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနႏိုင္မႈကသာ တစ္ကယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လူငယ္ေတြကို အၾကံျပဳလိုတာက (ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ဓာတ္မက်ရေအာင္ရယ္..) ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈကို “ပညာ” ကေပးႏိုင္စြမ္း႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့.. ပညာ႐ွာေနတာဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ည္းအႏွီး အလဟႆ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ႐ွင္းျပ၊ အၾကံျပဳလိုပါတယ္။


-ဒါနဲ႔..ဆရာ ပညာ ဆိုလို႔ပါ။ သညာ(knowledge) နဲ႔ ပညာ (wisdom) လို႔ ခြဲၾကပါတယ္။ အခုေခတ္ ပညာသင္ေနတယ္ဆိုတာလည္း သညာ ေတြကို ဆည္းပူးေနရတယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဆရာ့ အေနနဲ႔ “ပညာေရး”ဆိုတာနဲ႔ “ပညာတတ္ နဲ႔ ပညာ႐ွိ” ဆိုတာကို နဲနဲေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ႐ွင္းျပေပးေစလိုပါတယ္။

-ဒီေန႔ လူငယ္ေတြဟာ ပညာကို အေမာတေကာ ႐ွာေဖြေနၾကတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းဆိုတဲ့ အေျခခံ ပညာအဆင့္ၿပီးဆံုးသြာၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရပါေတာ့မယ္။ တကၠသိုလ္ အဆင့္မွာ teach ဆိုတာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ lecture ေပးတယ္ဆိုတာပဲ ႐ွိမယ္။ ေယဘူယ် ေျပာရရင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာေရးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာအားထုတ္မႈျပဳျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းမွာတင္မကပဲ စာၾကည့္တိုက္ေတြ၊ တျခားေနရာေတြကလည္း ယူတတ္ရင္ ပညာ ယူလို႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာ႐ွိလာတာက..၊

အေနာက္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြက ပညာ႐ွင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီေခတ္ သူတို႔ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈကို သိပ္အေလးမထားၾကေတာ့ဘူး။ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုၾကီးေတြအတြက္ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံစံုေကာ္ပိုေရး႐ွင္းၾကီးေတြ အတြက္ မန္ေနဂ်ာေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔ဆိုတာေလာက္သာ အဓိကရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေတြ ၾကာေလေလ်ာ့ေလ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ ပညာ႐ွင္မ်ားကေတာ့ ပညာေရးကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းၾကီးသဖြယ္ ကမၻာအႏွ႔ံ ေၾကျငာေမာင္းခတ္ၿပီး ေဖာက္သည္(ေက်ာင္းသား) လိုက္႐ွာေဖြေနတာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပညာေခတ္ ဆိုတဲ့ စကားတြင္တြင္သံုးၿပီး စက္ျပင္ဆရာ ဆိုတာေလာက္ကိုပဲ ပညာ လို႔ သတ္မွတ္ေနၾကတာ သတိၿပဳမိပါတယ္။ စဥ္းစားေတြးေခၚလုပ္တတ္တဲ့ အသိဥာဏ္ ကို တယ္ၿပီး အေလးမထားၾကေတာ့ သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရား ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္နားလည္မွ အသိဥာဏ္႐ွိသူ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပညာေရး ဆိုတာ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားနဲ႔ စက္ဆရာေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးတာထက္ ပိုၿပီး အဓိပၸာယ္႐ွိသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားေတြးေတာတတ္တဲ့ လူငယ္ (ပညာ႐ွိ) ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။


-ၿပီးေတာ့. ဆရာ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ changeable ကို လက္ခံျခင္း အဆက္အစပ္ကိုေကာ…. လူငယ္ေတြအတြက္ ဆရာ ဘယ္လိုမ်ား ေျပာလိုပါသလဲ ခင္ဗ်ာ။

-ေျပာင္းလဲျခင္း (changeable) က ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈ (flexibility)၊ လိုက္ေလ်ာမႈ (elasticity)၊ ဆႏၵ႐ွိမႈ (willingness) တို႔႐ွိဖို႔လိုအပ္တယ္။ အဲဒီ သံုးခ်က္မ႐ွိဘဲ ေျပာင္းလဲမႈမ႐ွိႏိုင္ဘူး။ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းဟာ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ခ်င္ရင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ခ်က္ျခင္းလုပ္ပါ။ အခ်ိန္မဆြဲပါနဲ႔။ ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာခ်င္တာက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျခင္းဟာ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
“ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျခင္းအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္ေအာင္ သင္ယူရတယ္…”

လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်တတ္ၾကပါဘူး။ ဟိုလူ႔အားကိုး၊ ဒီလူ႔အားကိုးနဲ႔ ဖင့္ႏြဲ႕ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုလူေတြအတြက္ ဒီလို ဆို႐ိုးစကားေပၚထြက္လာဟန္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလို၊ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မခ်တတ္တာ၊ မခ်ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ေရာက္ရာေနရာမွာ တြယ္ကပ္ေနတတ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာေနက်စကားပဲ ထပ္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

“ေခတ္အေျပာင္းအလဲက ေ႐ွးကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သိပ္ကိုျမန္ဆန္ပါတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းသလို လူေနမႈပံုစံေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ ေျပာင္းလဲရပါမယ္။”
ေျပာင္းလဲျခင္း ဆိုတာကိုက ေလာကနိယာမ ပဲ။ အသြင္သ႑န္ေတြ ေျပာင္းေနတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေျပာင္းေနတယ္။ အယူအဆေတြ ေျပာင္းေနတယ္။ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ စကၠန္႔နဲ႔အတူ လုိက္ၿပီးေျပာင္းေနတယ္။ လူ႔ခႏၵာကိုယ္ထဲက ကလပ္စည္းေလးေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေျပာင္းလဲေနျခင္းေၾကာင့္ လူဟာ အသက္႐ွင္ေနတာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက ေျပာင္းလဲမႈ (changeable) ကိုလက္ခံၾကိဳဆိုရပါမယ္။ ထပ္ေလာင္းေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္သူမ်ားဟာ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း႐ွိသူမ်ားပါပဲ။


-ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါေသးလဲ… ဆရာ။

-လူငယ္ဆိုတာ လူငယ္နဲ႔တူမွ ေကာင္းပါတယ္။ ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့အတုိင္း ျမဴးထူးတက္ၾကြလန္းဆန္းျခင္းဆိုတာ လူငယ္ရဲ႕စ႐ိုက္၊ အမွီအခို၊ အခ်ဳပ္အခ်ယ္က ကင္းလြတ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး ေရဆန္ကို လူးလာကူးခတ္ခ်င္တာကလည္း လူငယ္ရဲ႕ သဘာ၀၊ ၿပီးေတာ့.. လူငယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔အျမင့္ဆံုးေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိေနရမယ္။ လူငယ္ကို လူငယ္နဲ႔တူေစခ်င္တယ္၊ လူငယ္က သံေ၀ဂပြား မ်ားေနရင္ သဘာ၀မက်ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ နည္းပညာေတြ ထြန္းကားသေလာက္ နည္းပညာေတြလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္၊ လုပ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္ လေပၚထိေတာင္တက္ႏိုင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ အမွားေတြ႔မွာပဲ။ ဒါ သံေ၀ဂ ရစရာ၊ ေနာင္တရစရာ မဟုတ္ဘူး၊ အမွားေတြ႔ဖူးမွ အမွန္ကိုသိမွာ..၊ မွားမွာ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးပါနဲ႔။ မမွီခိုခ်င္ပါနဲ႔။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ တံုးသြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တပည့္ လူငယ္ေလးေတြက မွီခိုအားထားခ်င္စိတ္နဲ႔ သံဃာစင္ေပၚတြန္းတင္တိုင္း ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို အားမေပးခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္ပီပီ ၀ံ့၀ံ့စားစားနဲ႔ ေလာကၾကီးထဲ တိုး၀င္ေစခ်င္လို႔သာ ျဖစ္ေၾကာင္း….. လူငယ္ေတြကို ေျပာျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

-အေျဖ အားလံုးအတြက္ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ဤစာစုကို ကဗ်ာဆရာ DONA’DILA CONEE ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္နဲ႔ အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။

-ဘ၀ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ အဆံုးစြန္အဓိပၸာယ္ကို
ဘယ္သူမွ မသိ႐ွိၾကဘူး
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကို ယံုၾကည္တဲ့၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္တဲ့သူမ်ားအတြက္
ဘ၀ဆိုတာ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အဖိုးတန္လက္ေဆာင္တစ္ခုျဖစ္တယ္။


(၀န္ခံခ်က္

-လန္ဒန္ၿမိဳ႕ ကြင္းေမရီ တကၠသိုလ္မွ သမိုင္းပါေမာကၡ DONALD SASSON မွ ၁၉ ရာစု ေဘာဂပညာ႐ွင္ Dr. KARL MARX အားဗ်ဴးသည့္ “VIRTUAL INTERVIEW”

ကို အားက်သျဖင့္လည္းေကာင္း …..၊

-အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဆရာလူထုစိန္၀င္း၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို မဖတ္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ရည္စူး၍လည္းေကာင္း…၊

-တစ္ေနကုန္ အားယားေနလ်က္ ဆရာ့ေဆာင္းပါး ၂၉ ပုဒ္ကို ေရာ၍ ေမႊ၍ လက္ကျမင္းေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း.. ဤစာစု ျဖစ္ေပၚလာရပါေတာ့သည္။)


မိုးခက္ႏြယ္